„Zrozumieć mowę ciała”
FDM (Fascial Distortion Model) jest metodą leczenia zaburzeń powięziowych. Powstała na początku lat 90-tych XX wieku, a jej twórcą jest osteopata dr Stephen Philip Typaldos. FDM jest modelem anatomicznym, w którym objawy kliniczne w połączeniu z mową ciała pacjenta umożliwiają diagnozę jednego lub kilku z sześciu specyficznych zniekształceń układu powięziowego.
Czym jest powieź?
Powięź jest strukturą włóknistą zbudowaną z tkanki łącznej i znajdują się we wszystkich rejonach ludzkiego ciała. Tworzy ścięgna, więzadła, powięzi powierzchowne i głębokie, osierdzie i inne struktury, które mają za zadanie łączyć, chronić, oddzielać, izolować i otaczać narządy wewnętrzne, mięśnie i układy człowieka.
Na czym polega diagnostyka i terapia?
Diagnostyka:
- Opiera się na obserwacji, wywiadzie oraz badaniu.
- Badanie z kolei obejmuje palpację (bolesność palpacyjna) i testy zakresu ruchomości. Typaldos wyróżnił następujące zaburzenia powięziowe:
- uszkodzenie podłużnych pasm powięziowych – dotyczą taśm powięziowych, które zostały skręcone, oddzielone od siebie lub rozdarte;
- przepukliny powięzi – występują, gdy tkanki leżące pod powięzią uwypuklą się w miejscu zmniejszonej wytrzymałości włókien tkanki łącznej. Mogą być przyczyną dolegliwości bólowych szyi, barków, brzucha czy pośladków;
- uszkodzenia w miejscach przejściowych pomiędzy kością a powięzią – w wyniku zmiany struktury strefy przejściowej zmniejsza się również jej wytrzymałość na działanie sił zewnętrznych;
- odkształcenia powięzi pofałdowanych – powstają w wyniku działania sił rozciągających lub ściskających powięzi wokół stawu, które pokonują wytrzymałość mechaniczną tych miejsc;
- uszkodzenia włókien spiralnych powięzi – w wyniku działania sił, które przewyższają wytrzymałość powięzi, jej włókna zmieniają swoje położenie. Pacjent określa dolegliwości jako leżące głęboko, mimo ich powierzchownego charakteru;
- sklejenia powięzi – powięź gładka traci zdolność ślizgu przez zmniejszenie ilości i jakości płynu przez nią wytwarzanego.
W zależności od rozpoznania, fizjoterapeuta dobiera odpowiednią metodę terapeutyczną.
Terapia:
- Techniki stosowane w opisywanej metodzie łączą w sobie precyzję wykonywanych zabiegów ze stosunkowo dużą siłą, którą trzeba przyłożyć celem skorygowania struktur powięziowych.
- Techniki dzielą się na te wykonywane kciukiem i na te wykonywane całą ręką.
- Użycie kciuka umożliwia zaaplikowanie sporej siły w jednym, określonym miejscu oraz pod wybranym kątem. Zwiększa ono precyzję wykonywanych zabiegów, ale zmniejsza obszar działania.
- Techniki wykonywane całą ręką cechują się nieco mniejszą precyzją, ale dają możliwość użycia większej siły aplikowanej na rozległy obszar zaburzenia. Dodatkowo umożliwiają wykonanie trakcji lub kompresji stawu i tkanek miękkich pozastawowych.
Zastosowanie:
- Terapia FDM może spowodować szybkie i całkowite wyleczenie takich urazów jak:
- naciągnięcia mięśni,
- zespoły bólowe stawów barkowych z ograniczeniem ruchomości, zamrożony bark,
- bóle stawów łokciowych, łokieć tenisisty i golfisty,
- dolegliwości stawów rak, nadgarstków i palców, zespół cieśni nadgarstka,
- skręcenie kolana, kolano skoczka, kolano biegacza, zespół pasma biodrowo -piszczelowego, naciągnięcia mięśni kulszowo- goleniowych, dolegliwości stawu rzepkowo-udowego,
- urazy stawu skokowego( świeże skręcenia),
- stany po urazach ze złamaniami, stany bólowe po przebytych zabiegach i unieruchomieniach,
- bóle piszczeli, bóle łydek, ścięgien Achillesa, st. skokowego oraz całą gamę urazów sportowych, jak również bóle krzyża i wiele innych..
Przeciwwskazania:
- tętniaki
- miażdżyca naczyń
- zaburzenia krzepliwości
- złamania kości (względne przeciwwskazanie)
- zapalenie skóry
- kolagenozy
- ciąża
- choroby naczyniowe
- zapalenie żył
- nowotwory
- słaby kontakt z pacjentem